Aperitif

Przed podaniem głównych dań na stole królują orzechy, chleb, bruschetta oraz inne, niewielkie przekąski. Mają one zaostrzyć apetyt przed rozpoczęciem właściwego posiłku. Wykwintne, pomysłowe i nietypowe aranżacje najczęściej zjawiają się w towarzystwie wytrawnego alkoholu, czyli właśnie aperitifu. Co warto wiedzieć o tym trunku?

Aperitif niejedno ma imię 

Temat alkoholu podawanego przed posiłkiem należy zacząć od stwierdzenia, że aperitif nie jest określeniem jednoznacznym. Nie jest nazwą przypisaną do konkretnego rodzaju trunku, ale do sposobu podawania. Samo słowo aperitif pochodzi od łacińskiego „aperitivus”, czyli dosłownie „otwierający”. Termin ten dotyczył napojów, które „otwierają” żołądek przed posiłkiem. Dzięki temu pozwalają także odpowiednio zaostrzyć apetyt gości. Z tego powodu prawo nie definiuje aperitifu tak samo, jak innych odmian alkoholu. W obrębie tej kategorii są trunki o zróżnicowanym pochodzeniu, mocy, smaku czy metodzie wytwarzania. Jako aperitif można podać praktycznie dowolny trunek, jednakże uznaje się na ogół, że są to napoje o stosunkowo niskiej mocy oraz wytrawnym smaku, który pobudza łaknienie.

Zazwyczaj zawartość alkoholu w tych trunkach wynosi od 15 do 20%, chociaż do przygotowania niektórych koktajli, uznawanych za aperitify, wykorzystywany jest mocniejszy alkohol. Różne regiony świata posiadają swoje własne, tradycyjne trunki, podawane przed posiłkiem. Toteż we Włoszech można spotkać się najczęściej z gorzkim trunkiem z czerwonych pomarańczy lub cytryn, podczas gdy we Francji preferowane są alkohole na bazie winogron. Sposób podawania tego typu napojów jest równie zróżnicowany, co ich skład. Aperitif można serwować z wodą, tonikiem, lodem, syropem – w tej dziedzinie panuje ogromna swoboda. Pozwala to dopasować alkohol do podawanych przystawek lub motywu przewodniego spotkania.

Przyjemność od wieków – historia aperitifów 

Aperitify mają wyjątkowo długą historię, co nie powinno dziwić, zważywszy na ich rolę, jaką odgrywały podczas posiłków. W przeszłości podawane dania miały na celu nie tylko zaspokojenie głodu. Stanowiły bowiem sposób na zaprezentowanie dobrego gustu oraz bogactwa przed obliczem zaproszonych gości. Uczty, polowania, bankiety oraz biesiady stanowiły istotne wydarzenia zwłaszcza dla arystokracji. Nie może więc dziwić, że towarzyszący takim wydarzeniom alkohol był starannie dobierany. Początków aperitifów można doszukiwać się już w V wieku przed naszą erą, gdy Hipokrates – autor słynnej przysięgi – stworzył napitek określany jako „vinum hippocraticum”. Ten lecznicy trunek wytwarzany był z winogron z dodatkiem ziół. Aplikowano go jako remedium na słaby apetyt.

Około tysiąca lat później przeciwko aperitifom wypowiadał się chrześcijański asceta Diadoch z Fotyki. Twierdził on iż trunki, które „otwierają” żołądek, sprzyjają nieumiarkowaniu w jedzeniu oraz innym cielesnym rozkoszom. Okres średniowiecza upłynął pod znakiem trunków o gorzkim, ziołowym smaku, które przygotowywali mnisi w klasztorach murach. Chociaż trudno wskazać konkretne receptury aperitifów z tamtych czasów, można dostrzec ich odległe echo w dzisiejszych trunkach spożywanych przed obiadem. Rewolucja nadeszła wraz z końcem XVIII wieku, gdy Antonio Benedetto Carpano z Turynu stworzył mieszankę naturalnych składników oraz gorzkich ziół, definiując smak współczesnego aperitifu. Trunek ten szybko zyskał uznanie w całej Europie, a później we wszystkich zakątkach świata.